Bouwen in Paramaribo 8

Bouwen in Paramaribo 8
Oktober 2013
We zijn er, nu voor fase nr 4: the raising of the barn! Doel is deze keer de onderconstructie inclusief de verdiepingvloer overeind te trekken. Helemaal in hout! En veel in zelfbouw, daar ging het om.
Vlucht ging goed, niet teveel turbulentie. Na aankomst stap je op de vliegtuigtrap en krijg je een klap in je gezicht. Eind van de middag. 35 graden tropische hitte. En nog veel te veel kleren aan. Wat een temperatuur…
Dan door de douane. Was weer fantasties: 7 loketten waarvan 1 voor 60plus (en daar hoor ik sinds vorig jaar bij, tenminste 1 keer een voordeel van ouder worden). Er zijn 3 rijen. De 60plus en 2 andere. Dan blijkt dat de andere rijen sneller worden afgehandeld en alle 60plussers eindeloos moeten wachten want die hebben maar 1 loket en de ander steeds 2. Wie wilde ook weer minder managers?? De hal in, busje van Paarl aangeschoten en scheuren naar Paramaribo. Een uur rijden en dat moet blijkbaar in een record tempo. Levensgevaarlijk.
Na aankomst meteen even met een taxi naar het Vat voor een soato-soep en een djogo. Heerlijk. En natuurlijk even bij guesthouse Zin langs. Hartelijk onthaal, of je thuis komt.
Dan het bouwen, want daarvoor zijn we hier (en ook vakantie, moet ik niet vergeten…).
Ik heb vantevoren bij onze huisaannemer prijzen op laten vragen bij zagerijen. Alleen Basralocus en Kopiehout zijn hier goed verkrijgbaar. Beide zeer zware tropische houtsoorten. Er is een houtbeleid in Suriname waar wel en niet gekapt mag worden en hoeveel dus ik ga er van uit dat ik geen tropies oerwoud vernietig (maar zeker weten doe ik het niet…. Ik sta er niet naast als ze aan het zagen zijn…).
Het terrein ligt er nog net zo bij als we het 6 maanden geleden hebben achtergelaten. De maaier heeft z’n werk goed gedaan. De container staat er nog net zo. Spannend om de container weer open te trekken maar ook dat viel mee. Alles mooi droog alleen weer een stuk of 10 van die kleine springkikkertjes die van wand naar wand springen als je te dicht bij komt.
Op de betonvloer buiten veel rotzooi. Oude kleren en kapotte spullen. Er slaapt iedere nacht een zwerver. Die is bij Unu Pikin al weggejaagd (daar sliep ie onder een afdak) omdat hij zo veel rotzooi maakt maar nu hebben wij hem dus. De eerste ochtend vroeg lag hij nog te slapen en hij hoorde me aankomen, draait zich om, steekt z’n hand uit en mompelt wat. Wat zeg je? “2 srd …..” Ook goeie morgen! Ik weet nog niet wat ik met m aan moet. Hij maakt niks stuk en als we er niet zijn (en zolang we geen hek hebben) komt ie toch weer terug. Ik ruim nu iedere ochtend z’n zooi op en doe het in een plastic zak (maar die kiepert ie gewoon weer leeg).
Donderdagavond aangekomen en vrijdag wordt het hout geleverd! Dat is pas organiseren! Niet te vroeg want dan ligt het onbeheerd maar ook niet te laat want dan kan ik niet timmeren. Aannemer gebeld en vrijdagmiddag moet het aankomen. Het gaat om een behoorlijke lading, bijna 3 ton aan gewicht. 6 poten van 20x20cm (8”x8” heet dat hier, alles in inches), 3 meter lang. Veel koppelbalken 2”x8” van ruim 5 meter en alle vloerbalken 2”x6”.
Tegen 3 uur komt er een vrachtwagen(tje) aan met een platte open bak. Die laadbak buigt door vanwege het gewicht aan hout wat er op ligt. Niks geen pallet of kraan of iets anders om te hijsen. De wagen is met de hand ingeladen. Zijn ze 4 uur mee bezig geweest! Mooi rood hout. Loeizwaar. De mannen beginnen het hout uit te laden, met de hand, balk voor balk en gooien het achter de wagen op de grond. Ho even, het moet in de container, anders moet ik dat vanavond in mn eentje doen. Na enig aandringen krijg ik het voor elkaar dat ze de wagen voor de container zetten en het hout daarin verdwijnt. Even meehelpen en kijken of het handelbaar is. Dit is dus echt zwaar hardhout, 900 kg de m3. Als je het in het water gooit zinkt het net niet.
Dan de 16 poten. Die wegen per stuk 120 kg. Die worden gewoon van de wagen afgekieperd op het zand. Ik schrik me dood. Die balken zijn dus echt onhandelbaar. Het lukt niet eens een poot een kwart slag te draaien, laat staan er een op te tillen en ze moeten straks wel 1 voor 1 op de werkbank om de koppen er aan te zagen. Hoe ga ik dit doen? Het zweet breekt me uit. Nou, lossen we straks wel op. Als de wagen leeg is wil ie achteruit rijden en jawel hoor: slippen en lekker ingraven,. Hij staat op vers (in april) gestorte losse grond dus dat wil wel. Dan maar even vooruit maar na een paar meter zit ie weer vast. He, dit wordt zo langzamerhand traditie! Dan maar de 4-wheeldrive van de aannemer er achter en trekken. Veel zwarte rook en rondspattend zand maar geen meter vooruit. Tja, wat nu. Er komt nog een jeep toevallig langs die ook wel een poging wil wagen. Weer veel getrek en afslijtende koppelingsplaten maar geen beweging. Dan moet er maar zwaarder materieel komen. De chauffeur belt een bevriende aannemer die met een grote vrachtwagen met graafmachine in de buurt is. Die wil wel even langskomen. Mocht die vast komen te zitten dan kan de graafmachine op rupsbanden eraf en het zaakje alsnog lostrekken. Maar de vrachtwagen heeft geen enkele moeite met dit kleine wagentje en sleurt hem bijna zijdelings de zelf gemaakte kuil uit. Dat was dat. Nog even afrekenen met de aannemer (2e helft, 1e helft had ik vantevoren aanbetaald) en het hout is er! Zoals afgesproken (tot nu toe loopt alles hier stipt op tijd en volgens afspraak! Daar kunnen ze in Nederland soms nog een puntje aan zuigen.)
Maar nu. Daar liggen dus 16 onhandelbare poten in het zand…..
De volgende ochtend word ik om 5 uur wakker (dan is het in Nederland al 10 uur, beetje last van jetleg) en begin ik te malen. Hoe los ik dit op. Verplaatsen: met een steekwagen kom je er makkelijk onder en trek je de balk naar de betonvloer. Op de gladde vloer is een kleine platte wagen op 4 draaiwielen erg makkelijk. Je rolt de balk dan met 1 hand overal heen. Ok, maar hoe krijg ik die balk op de werkbank: de werkbank staat tegen de container. Als ik een vloerbalk over het dak leg die een meter uitsteekt heb ik een hijsbalk. De hijsbalk kan ik zo aan de hijsogen van de container vastknopen. Aan de hijsbalk een takel. Het simpelst is 2 katrollen met een stuk touw. Bij 2 schijven heb je 3 parten en wordt het gewicht 1/3 dus 30 a 40 kg. Moet te doen zijn. Als het nog te zwaar moet ik dubbelschijfsblokken zien te krijgen. Dan wordt het 20 tot 30 kg…. Keren van de balken: dat doe je met een lijmtang, eventueel met een stuk pijp er over zodat je een flinke hefboom hebt. Ok.
Afijn, na een paar uur malen bij een opkomende zon en veel vogelgefluit lijkt er een oplossing te komen. In ieder geval voor het bewerken van de poten. Het plaatsen wordt nog een ander verhaal. Om 7 uur meteen met de fiets naar de bouwhandel. Die zitten er hier gelukkig veel. En spotgoedkoop! Binnen een uur heb ik alles wat ik nodig heb voor nog geen 100 euro: lijmtangen, takels, touw, draaiwielen, een steekwagen en nog wat klein spul. Steekwagen als aanhanger aan de bagagedrager en terugfietsen. Veel bekijks maar het gaat goed.
Bij terugkomst de container open gemaakt en die is dus zei..nat van binnen. De zon is ondertussen gaan schijnen en het is wel 60 graden in de container. Het lijkt alsof er een flinke bui overheen gegaan is, maar dan binnen! Hoe kan dat? Was gisteren niet. Dan is er maar 1 oplossing: dat vocht komt uit het hout. Het hout lijkt droog maar is vers gezaagd en zit dus nog vol vocht. De container is dan een soort droogkamer. Nu maar hopen dat het hout niet krom trekt tijdens het drogen.
Gistermiddag naar de Waterkant geweest. Er is een heel stuk nieuwe kade geopend maar de eethuisjes staan er gelukkig nog. Het ziet er wel een stuk beter uit zo en het wordt een echte slenterpromenade met een hele prettige sfeer, veel stelletjes die op de muur zitten, spelende kinderen en gelukkig ook nog wat zwervers dus die hebben ze nog niet weggejaagd. Het is weer wonderbaarlijk hoe makkelijk je hier met mensen aan de praat komt. Onze buren van het appartement zijn er met hun kinderen dus even geklets (toen de kleinste Francis zag riep ze meteen: oma! Nieuws reist snel!). Dan een man met een hondje die een gesprek aanknoopt, mensen die gedag zeggen of vriendelijk knikken.
Het appartement waar we zitten is ook fantasties. Aan een zandweg midden in de wijk, vlak bij het stuk grond waar we bouwen. Ook hier overal “goedemorgen” of even een praatje. Op de verdieping een terras met grandioos uitzicht en een lekker windje. De buurt is weer heel gemêleerd. Eenvoudige maar kleurrijke met nepzuilen en beelden opgesierde “flatwoningen”(1 bouwlaag met schuin schilddak, zeg maar bungalow). Tuinen met de mooiste tropiese bloemen. Daarnaast dan totaal vervallen krotten (maar wel met 2 auto’s voor de deur onder een afdak waar ik wel 2 keer zou nadenken voordat ik de auto daar onder zet) of onbewoonde bouwvallen (vaak van naar Nederland verhuisde mensen met veel familie, ongesplitste boedel dus niemand steekt er een poot naar uit).
Maar dat maakt hier niet zo veel uit. Het enige wat je nodig hebt is een dak tegen de zon en de regen. Verder is het hier altijd rond de 30 graden en als je nat wordt: na de bui is de zon er weer en ben je binnen 5 minuten weer droog.
Gisteren ook weer even naar de man van Openbare Werken gebeld in het enige voorval wat wel in de vooroordelen over Suriname lijkt te passen: de bouwvergunning. Na de pogingen in april en vorig jaar november zou het nu toch goed moeten komen. De man zegt steeds “geen probleem”, nog even…” Ik kreeg m meteen aan de telefoon en het antwoord was: ja, ga ik afmaken. Bel me volgende week donderdag! …. Zucht.
Tot zover weer even. Groeten vanuit Paramaribo. Fawakaa!